Τους ξετρύπωσα γύρω στα εφτά χρόνια πριν, μετά από πρόταση μιας φίλης. Ακόμα θυμάμαι τις πρώτες ακροάσεις σε βραδυνές «αυτοκινητάδες» στη χειμωνιάτικη πόλη. Η χημεία του ψυχρού αέρα των σκοτεινών 80s, των σχεδόν χορευτικών synths και του αμείλικτου ήχου του drum machine που δίνει το ρυθμό στους δαιδαλώδεις στίχους με μάγεψαν κατευθείαν. Ένα 7ιντσο, ένα LP και μετά τέλος. Έπειτα από τη βραχύβια, μα διόλου ευκαταφρόνητη πορεία της μπάντας με τους ιδιαίτερους στίχους τα ίχνη χάνονται. Βέβαια οι δίσκοι των Moist Device και η μουσική πορεία του κιθαρίστα Γιάννη Ντρενογιάννη είναι μεν πολύ αξιόλογες μουσικές προτάσεις αλλά δεν έχουν άμεση σχέση με τους Χωρίς Περιδέραιο. Το συγκρότημα αποκτά ένα cult status στη συνείδηση των νυχτόβιων οπαδών που χορεύουν ακόμα, τριάντα χρόνια μετά το «48 Σιωπές» στα γνωστά στέκια. Οι διάφορες αναρτήσεις των λιγοστών τραγουδιών τους ανά το διαδίκτυο προκαλούν δίψα για περισσότερες πληροφορίες και νέο υλικό, το οποίο πολλοί επιθυμούν αλλά κανείς δεν πιστεύει στ' αλήθεια ότι θα ακούσει. Όλα δείχνουν ότι το 7ιντσο «Άνωση» / «Το Χρώμα και το Σχήμα» και το LP Χορός για Μουσική αποτελούν πλέον 'vintage' κοσμήματα, καλά φυλαγμένα στο χρονοντούλαπο και καλυμμένα από ένα πέπλο μυστηρίου.
Τους Penny Dreadful τους μάθαμε στο Wild Thing πριν κάποιους μήνες μέσα από τη στήλη μας για τα βιβλία και τους ανθρώπους που περιστρέφονται γύρω από αυτά, το 'Fahrenheit 451'. Λογικό θα πει κανείς με τέτοιο όνομα - σε αυτόν τον κόσμο τίποτε, να ξέρετε, δεν είναι τυχαίο. Πριν λίγες βδομάδες κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Deadwood, φρόντισαν να το ακούσουμε, μας άρεσε - κοινές αναφορές, βλέπετε, που πάνε πίσω στα 80s - και αποφασίσαμε ότι άξιζε τον κόπο να σας τους παρουσιάσουμε καλύτερα. Ο δίσκος τους είναι απλός στην παραγωγή του - μια κιθαριστική μπάντα με μουσικές και άλλες αναφορές στις ένδοξες ημέρες της ανεξάρτητης σκηνής και μια ντουζίνα τραγούδια που δεν χρειάζονται ιδιαίτερο φτιασίδωμα για να πουληθούν σε μας. Απλά είναι καλά. Ακολούθησε καφές και ανταλλαγή email και το αποτέλεσμα της κουβέντας μαζί τους το διαβάζετε στη συνέχεια.
Ο Σπύρος Φάρος ξεπήδησε μέσα από το ελληνικό «κίνημα» των νέων ροκ γκρουπ της δεκαετίας του '80 και αναμφισβήτητα είναι ένας χαρισματικός μουσικός με μεγάλη συνεισφορά στην εγχώρια σκηνή. Η πραγματική δύναμη της μουσικής του βρίσκεται στην εντελώς ανεπιτήδευτη και όμως αυτοδύναμη αισθητική απλότητα των κομματιών του. Σε κάθε δισκογραφική του δουλειά υπάρχουν και μερικά κομψοτεχνήματα που αποκαλύπτουν εξαιρετικές συνθετικές και εκτελεστικές ικανότητες.
Η Άντα και ο Άκης Wildthing κάνουν μαζί του μια αναδρομή στην πολύχρονη πορεία του.
Ο Νικόλας Τσιλογιάννης είναι ένας από τους καλύτερους και σημαντικότερους ντράμερ της ελληνικής μουσικής σκηνής. Με μία πορεία που ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του '60 και τους κορυφαίους - για το είδος που καταπιάστηκαν - Idols και στη συνέχεια με τα ιστορικά - ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο - Μπουρμπούλια (με τον Διονύση Σαββόπουλο αρχικά και αργότερα με τον πρόωρα χαμένο Παύλο Σιδηρόπουλο). Από το 1976 που μετακόμισε στην Ολλανδία, οι μουσικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στα «ιδιαίτερα» μονοπάτια της αυτοσχεδιαστικής μουσικής - κυρίως με Ολλανδούς μουσικούς - ενώ παράλληλα η ενασχόληση του με τα εικαστικά έχει δώσει εξαιρετικές δουλειές, μέρος των οποίων μπορείτε να απολαύσετε από την 1 Ιουλίου έως τις 20 Ιουλίου στην γκαλερί Titanium (Λεωφόρος Βασιλέως Κωσταντίνου 44).
Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης μίλησε με τον Άκη Wildthing.
Έκανε πρεμιέρα τελικά στις αρχές Απριλίου το πολυ-αναμενόμενο ντοκυμαντέρ με θέμα την ελληνική πανκ σκηνή της δεκαετίας του '80 και την μετεξέλιξη της στη συνέχεια, με τον τίτλο Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων. Σε ένα κατάμεστο Τριανόν όπου χρειάστηκε να καθίσει ο κόσμος ακόμη και στους διαδρόμους οκλαδόν, για δύο μέρες, παρουσία ανάμεσα σε άλλους των περισσότερων από τους πρωταγωνιστές του. Στο ντοκυμαντέρ εμφανίζονται δεκάδες μπάντες και μουσικοί που σηματοδότησαν την εξέλιξη της πανκ σκηνής στην Ελλάδα, από την εμφάνιση της μέχρι και πρόσφατα, μιλώντας για το πώς ήταν και πώς εξελίσσεται αυτό το κίνημα.
Τους Victory Collapse τους γνώρισα μουσικά από το πρώτο κιόλας λάιβ τους, κάπου στην Γεωπονική σχολή της Αθήνας πριν εννιά χρόνια αν θυμάμαι καλά. Αυτό που μου κάνει πάντα εντύπωση σε ανθρώπους που γράφουν μουσική είναι η αμεσότητα, η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα ξεχωρίζεις από τα πρόσωπα που έχεις απέναντι σου ανεξαρτήτως μουσικής επένδυσης. Και σαν Στέφανος αυτό το εκτιμάω περισσότερο από μία καλοκουρδισμένη μουσική μηχανή με ύφος πολλών καρδιναλίων. Τα έχουν όλα αυτά οι Victory Collapse; Θα απαντήσω στον εαυτό μου χωρίς περιστροφές και θα πω «ναι».
Οι Bokomolech είναι μία από τις μακροβιότερες μπάντες της εγχώριας μουσικής σκηνής. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1991 και περνώντας μία περίοδο πειραματισμού και κιθαριστικής περιπέτειας κατάφερε να βρει τις δικές της μουσικές φόρμες. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Xero (LP - 1995, CD - 1996, Lazy Dog) πήρε εγκωμιαστικές κριτικές που το αναγνωρίζουν ως ένα από τα καλύτερα ελληνικά αγγλόφωνα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. Σύντομα, απέκτησαν τη δικαιολογημένη φήμη ενός από τα πιο συναρπαστικά συναυλιακά συγκροτήματα της αθηναϊκής σκηνής. Αλλά καλύτερα να μας μιλήσουν οι Bokomolech δίνοντας μας μια πλήρη εικόνα για την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά Mass Vulture (LP και CD, 2012) και το τι πρεσβεύουν γενικότερα σαν μπάντα.
Οι Γκρόβερ δημιουργήθηκαν το 1981 και κινήθηκαν μουσικά μέσα από punk και new wave μονοπάτια. Μετά την επανασύνδεσή της μπάντας το 2005 προτεραιότητα δόθηκε στο υλικό που είχε μείνει ακυκλοφόρητο από τη δεκαετία του '80. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι «Σκληρές Λέξεις» το 2010, τρία χρόνια έπειτα ήρθε η σειρά των υπόλοιπων τραγουδιών που γράφτηκαν μέσα στη δεκαετία του '90 να ηχογραφηθούν και να κυκλοφορήσουν σε LP με τίτλο «Γέννημα Θρέμμα» από την Labyrinth of Thoughts σε συνεργασία με την Wipe Out.Το βινύλιο Θα κυκλοφορήσει στις 5 Μαρτίου σε 500 αριθμημένα αντίτυπα.Τα πρώτα 250 σε λευκό βινύλιο, τα υπόλοιπα σε μαύρο. Όλη η έκδοση θα συνοδεύεται από cd, καθώς ξεχωριστή κυκλοφορία σε ψηφιακή μορφή δεν πρόκειται να υπάρξει. Οι Γκρόβερ θα μας μιλήσουν για την καινούργια τους κυκλοφορία και για το πώς θα την υποστηρίξουν.
Οι Mixxbowl του Βαγγέλη Τσουκνάκη είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ελληνικά μουσικά σχήματα των τελευταίων ετών. Η ομώνυμη προπέρσινη (πλέον) κυκλοφορία τους από την Kraak Records ήταν μία πολύ καλή και ελπιδοφόρα δουλεία, με έξυπνο χειρισμό υλικού και ιδιαίτερα πετυχημένο πάντρεμα διαφορετικών μουσικών στοιχείων. Ο Βαγγέλης είναι «παλιά καραβάνα» στον χώρο: από τα τέλη της δεκαετίας του '80 με τους Thunderbirds και τους πρώιμους Nightstalker χάραξε την δική του πορεία συμμετέχοντας σε διάφορα σχήματα και καταστάσεις κάνοντας παράλληλα πράξη το δόγμα Do It Yourself.
Οι New Zero God είναι ένα καινούργιο, ελπιδοφόρο γκρουπ που κινείται σε post-punk και gothic μονοπάτια. Δημιουργήθηκαν το 2006 από μουσικούς με αξιόλογο μουσικό παρελθόν, που ξεπήδησαν μέσα από τους Flowers of Romance, Drops και Nexus. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν αποσπάσει εγκωμιαστικές κριτικές από τον εγχώριο και το διεθνή τύπο. Οι εμφανίσεις τους σε διάφορα club και μουσικές σκηνές εντός και εκτός Αθήνας ήταν το ορμητήριό τους, ενώ ξεχωριστές ήταν οι εμφανίσεις τους στο 1ο Φεστιβάλ Ερμούπολης και στο Local Delights Festival που έγινε στο Block 33 της Θεσσαλονίκης. Έχουν μοιραστεί επίσης τη σκηνή με καταξιωμένα ονόματα, όπως οι Legendary Pink Dots και οι Christian Death. Τον Μάιο ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Μιχάλης Πούγουνας, συμμετείχε σε φιλανθρωπική ηχογράφηση για το 'Sophie Lancaster Foundation' μαζί με μέλη αγγλικών και αμερικάνικων συγκροτημάτων και το τραγούδι που γράφτηκε έγινε ο «επίσημος gothic ύμνος της Μ. Βρετανίας» για το 2011. Ο Μιχάλης Πούγουνας μιλάει για τη καινούργια τους δισκογραφική δουλειά ΜΜΧΙΙΙ και τα μελλοντικά τους σχέδια.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για αυτό που λέμε Ελληνικό rock ή rock στην Ελλάδα. Πέρα από τους δίσκους Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος και Crazy Love στου Ζωγράφου τη δεκαετία του '70, πέρα από τη συμμετοχή του σε άλμπουμ άλλων μουσικών και πέρα από την εμφάνισή του σε μεγάλο αριθμό ταινιών και σήριαλ, η παρουσία του και μόνο σήμαινε και σημαίνει πολλά για τους rockers στη χώρα μας. Σήμαινε την αρχή μιας αντίληψης για το rock'n'roll που ξέφευγε από τα στενά όρια της ακρόασης και πέρναγε στο επίπεδο του να βιώνεις έναν άλλο τρόπο ζωής. Το Wild Thing πέρασε ένα απόγευμα συζητώντας μαζί του.
Ο Θανάσης Αλατάς - συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των 4 Επιπέδων της Ύπαρξης - είναι ο μοναδικός έλληνας καλλιτέχνης που έχει τιμηθεί με δύο βραβεία Grammy. Αυτό έγινε στις 31 Ιανουαρίου 2010, στην 52η ετήσια τελετή απονομής των Grammy. Πήρε βραβεία για την καλύτερη συνεργασία ράπερ/τραγουδιστή (Jay-Z / Rihanna) και το καλύτερο ραπ τραγούδι ("Run This Town"). Βέβαια ο Αλατάς δεν έχει καμμία σχέση με τη μουσική χιπ-χοπ. Η χιπ-χοπ μουσική απέκτησε σχέση μαζί του, καθώς ο Αλατάς αναφέρεται ως ένας από τους δημιουργούς του "Run This Town" γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι χρησιμοποιεί ένα sample από τη σύνθεση «Κάποια μέρα στην Αθήνα» που κυκλοφόρησε αρχικά το 1976 μέσα στο ομώνυμο άλμπουμ του διεθνώς γνωστού και κλασικού πλέον σκληρού ψυχεδελικού ελληνικού γκρουπ Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης.
Our progress so far...
The Greeks (Α - Ω)...
(όπως συλλέχθηκε από τον ηλ. τύπο)
-Τον είδες τον Τσίπρα; 40 χρονών με δύο παιδιά και πρωθυπουργός!
-Άσε με ρε μάνα. Διάλογος ανωνύμου ελληνικής οικογενείας (Ηθικόν δίδαγμα: Πάλι καταφέραμε να βρούμε ... Εθνάρχη με πέραση στις γριές.)
Είχαμε μια ευκαιρία να χρεοκοπήσουμε και τη χάσαμε. Ο 'one and only' Γιάνης (Αχ συμφωνούμε Γιάνη μου, αλλά ποιος μας ακούει; - γαμώτο!)
Αν μακροημερεύσει αυτή η κυβέρνηση θα μας πάρουν και την Ακρόπολη. Βαγγέλας (ο της ιστορικής παρατάξεως, αλλά δεν χρειάζεται και πολύ ταλέντο για να πει κανείς το προφανές.)
Ζωής θέλοντος θα πάει η συμφωνία στη Βουλή. Ευκλείδης Τσακαλώτος, βασικά αγγλόφωνος τσάρος της οικονομίας (ριζοσπαστικά αρισττερούλικη σύνταξη #1. Υ.Γ. «Πώς είπατε;;»)
Δεν κάναμε δηλώσεις που εκτίθουν τη χώρα. Αλεξέι «Τσε» Τσίπριν, δε μπος (ριζοσπαστικά αρισττερούλικη σύνταξη #2. Υ.Γ. «Πώς τα λες;»)
-Πόσων ετών είσαι;
-Όσο δείχνω...
-Ποιον θάψατε μωρή στην Αμφίπολη; Δημώδες (Κλέη προγόνων παιδεύουσι απογόνους.)
Δηλαδή, πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος για να βγάλουμε την αύξηση 10% στις δαπάνες του; Νίκος Φίλης, άνθρωπος του λαού (α, όλα κι όλα, όταν κάνουμε οικονομοτεχνικές μελέτες δεν μπορούμε να αγνοούμε πατάτες και φασολάκια...)
-Αφεντικό, πότε θα πάρουμε άδεια;
-Αχαχαχαχα καλό! Το άλλο με το πότε θα πληρωθείτε το ξέρετε; Πάλη των τάξεων (Τουλάχιστον όμως έχουμε γκουβέρνο ακριβοδίκαιο και... ο Θεός θα μας λυπηθεί - δεν μπορεί! Έτσι δεν είναι; Ε;)
Μπαίνω σπίτι από δουλειά, βλέπω Γερμανό με σανδάλι ξαπλωμένο στον καναπέ. «Έλα», μου λέει, «φίλε, σα στο σπίτι σου.» Τι συμφωνία έκλεισαν ρε μαλάκα;! Ανωνύμου του Έλληνος (Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Οι Έλληνες όμως...)
Καλό 2016...
Υ.Γ. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, υπάρχουν και άτομα που δεν έχουν γούστο.